Nie ma co przedłużać, tylko zabierać się do roboty!

Rozwodzić się nad ich statusem w średniowieczu nie będę, ponieważ nie od tego tu jestem, ale oczywiście najlepiej pod względem materialnym miały najwyżej postawione kobiety. Bardzo dobrze to widać chociażby w doborze materiałów czy ozdób. Po ubraniach w końcu było widać kto do jakiego stanu przynależy.

Należy jednak rozróżnić okres podczas trwania wieków średnich o którym się opowiada. Rozbieżność w modzie widać zwłaszcza przed oraz po krucjatach, kiedy to zaczęto handlować z Bliskim Wschodem. I to właśnie na tym podziale chciałabym się głównie skupić. Tak jest po prostu najprościej!

Zmianom uległy również nakrycia głowy. Zrezygnowano z najzwyklejszych welonów, bo te zaczęto nosić na różne sposoby. 

Niektóre z kobiet decydowały się na złotą lub srebrną opaskę ozdobioną klejnotami, która na głowie trzymała się dzięki jedwabnej chustce. 

Często opaski te stylizowano na korony, choć nie była polecana taka praktyka.

Inne zaś całkowicie porzucały welony i chustki na rzecz popularnych w lecie kapeluszy słomkowych czy różnych upięć włosów. 

Jedną z najbardziej widowiskowych sukni schyłku średniowiecza jest zdecydowanie houppelande. W odróżnieniu od tunik z wczesnego średniowiecza, suknia ta byłą odcinana wysoko pod biustem, najczęściej ozdobnym pasem lub wysokogatunkową chustą. Charakteryzowała się długimi, lejkowatymi rękawami oraz wysokim jak na tamte standardy kołnierzem.
Wśród wyższej klasy najczęściej były wykonywane z aksamitu, a podbite futrem. Nie było jednego wzoru, który by obowiązywał wszystkich tkaczy, choć najpopularniejsze były motywy florystyczne.
Swoją szyję kobiety chętnie przyozdabiały naszyjnikami i wisiorkami wykonanymi ze złota i srebra z dodatkiem cennych klejnotów. Perły również cieszyły się uznaniem, choć cena była niemała.

Rogier van der Weyden Izabela Portugalska

Ewolucja nastąpiła także wśród nakryć głowy. Najpopularniejszym z nich był tzw. hennin.
We wczesnych XV wieku tym terminem określano czepiec wykonany z aksamitu w postaci dwóch stożków, pod którymi były chowane włosy.
Niestety, duchowieństwo negatywnie zareagowało na modę na tego typu czepek, ze względu na podobieństwo do rogów diabła. Dzieci szybko to podchwyciły i zaczęły przezywać kobiety, chociażby od czartów.
Doprowadziło to do powstania czepca tylko o jednym stożku, który również jest nazywany henninem. Tak samo jak poprzednik wykonany jest z białego aksamitu, a dodatkowo na samym czubku ma wpiętą chustę z muślinu lub jedwabiu.

Fiu!
Jak widać na powyższym przykładzie, moda rządzi się jednak własnymi prawami i nawet średniowieczny uniwersalizm nie jest w stanie jej przeszkodzić. Co jak co, ale pod względem ubioru było bardzo różnorodne, o czym będziecie mieli szansę się jeszcze przekonać!

Trzymajcie się i do następnego razu!